Bijna naar huis (inmiddels de avond voor vertrek)
Door: Kees
Blijf op de hoogte en volg Annèt & Kees
25 Maart 2018 | Suriname, Paramaribo
We merken, dat onze vertrekdatum in zicht is; het wordt proppen om voorgenomen acties uit te voeren.
(En met een week te gaan staan er nog vijf flessen wijn en een fles Borgoe ...)
Anniecreche. Twee straten bij ons vandaan - we zijn er al heel vaak langs gefietst - staat een kinderdagverblijf.
Er zijn hier veel kinderoppashuizen waar we wel eens een prentenboek afgeven, maar die we verder niet echt “helpen”. Bij Anniecreche liep het deze week anders: ik zag een juffrouw in de straat wandelen met twee, spastisch lopende kinderen. Op mijn vraag vertelde ze dat Anniecreche een therapeutisch dagcentrum is voor kinderen met een beperking. Dus zijn we er samen kennis gaan maken, met een zak knuffels en enkele prentenboeken.
Ik mopper regelmatig op het verkeer en de deelnemers eraan. Maar er is ook zo nu en dan een glimlach. Rijdend door de Keizerstraat, waar zo ‘n 5/6 kerken zijn gevestigd, kom je langs een kapperszaak genaamd “ Genade” ...
Nickerie. Ondanks dat “onze” pick-up in reparatie was konden we dankzij Roy en Malthy met hun Murano een driedaags tripje maken naar Nickerie. Nickerie ligt 235 km westwaarts aan de grens met Guyana.Het kost je toch drie en een half uur om er te komen. Deels gaat de route door dorpjes met typisch Surinaamse bebouwing. Het is vooral inspannend vanwege de onverwachte onvolkomenheden ;-) in de weg. Doel was een overnachting op Bigi Pan, een groot meer in een natuurgebied aan de kust, een paradijs voor de vogels. Diverse soorten reigers, steltlopers, roofvogels, ijsvogels, spechten, diverse inlandse vogelsoorten en (duizenden) rode ibissen. Sinds twee weken laten de flamingo ’s het afweten, omdat er op ze gejaagd wordt. Inderdaad, dat mag niet; maar dit is Suriname en toezicht ontbreekt.De flaminga’s hebben een ander gebied gezocht. We hebben genoten, ondanks de basic accomodatie. (Douchen met emmer water en afgesneden colafles.) In plaatselijk hotel de tweede nacht doorgebracht en na bezoeken aan het Streekziekenhuis en de St. Alfonsusschool zijn we weer huiswaarts gekeerd.
Bij de school hebben we behalve boeken voor de kinderen en de leerkrachten ook ruim dertig AH-verzamelalbums ‘Reis door de ruimte met Andre Kuipers’ inclusief de benodigde plaatjes gebracht, waarmee de hoogste klassen projectmatig gaan werken. Opvallend bij alle scholen die we bezoeken is de vraag naar knutsel-, teken- en schrijfpapier. Moet je bij ons toch niet aan denken!? Onze bron in Nederland hiervoor is ‘opgedroogd’. Tips zijn welkom.
Tupsa. De meesten van jullie weten dat wij, samen met Kees & Ina en Alie & Hilbert, ruim vier jaar twee Indiaanse kinderen financieel ondersteund hebben, zodat zij in Paramaribo hun vervolgopleiding konden doen. De jongen is zonder enig bericht in de gemeenschap verdwenen; het meisje, Tupsa, werd betrokken bij de ontruiming van het kinderhuis waar zij woonde. Ondanks dat wij haar destijds een
internaat konden aanbieden, gaf zij de voorkeur aan het zich aansluiten bij de andere kinderen, die o.l.v. de directrice van destijds een nieuw tehuis zouden beginnen. Wij konden dat billijken, alleen dorsten wij
die dame ons geld niet toe te vertrouwen. Dus stopte onze hulp.
Twee jaar geleden hebben wij het kinderhuis bezocht en bleek Tupsa er niet meer te wonen. De directrice wilde ons geen andere mededelingen doen dan dat ze terug was naar het binnenland. We kwamen niet verder.
Deze keer ging het na enige tijd toch kriebelen; hoe zou het met Tupsa zijn? Via een kennis en via het schoolhoofd van haar geboortedorp Apetina hoorden we dat ze in Paramaribo woonde. De tamtam deed zijn werk: ze belde ons. We hebben haar inmiddels gesproken. Onze gegevens was ze kwijt. Negatieve ervaringen met het nieuwe kinderhuis deden haar terugkeren naar ‘het bos’. Terug in Apetina ging ze helpen op de Polikliniek van de Medische Zending. Dat beviel haar goed, zodat ze zich daar aangemeld heeft om de opleiding tot gezondheidszorg assistent te volgen. Het werk bevalt, maar de omstandigheden bij MZ vallen tegen. Nu opteert ze voor een opleiding in de zorg, hier uitgevoerd door het COVAB. Gezien de relaties die m.n. Annet heeft is nagegaan wat mogelijk is en of zij voor een opleiding in aanmerking komt. Kortom, na anderhalve dag langs instanties trekken (en wachten, veel wachten) hebben we het (bijna) voor elkaar: Tupsa kan m.i.v. 1-10 de driejarige opleiding gaan voor verpleegkundige volgen.
Tupsa woont in bij een ‘oom en tante’, maar heeft geen bed. We zullen haar voorzien van een nieuwe matras uit de Van Ravenhorst collectie.
Voor alsnog zullen wij ons terughoudend opstellen. Maar we zijn blij Tupsa gezond en mondiger te hebben teruggevonden en wie weet kunnen we bijdragen haar ideaal te verwezenlijken.
Parvati Mulo. Langs gegaan en naast wat leesboeken ook een doos met AH-verzamelalbums en plaatjes gebracht. Dit hadden we vooraf telefonisch met de aardrijkskunde lerares besproken en bij de overdracht bleek het dezelfde dame te zijn, die de mediatheek onder haar hoede heeft. (Zie verslag 21-1-16)
Afscheid wezen nemen bij (de ons bekende medewerkers van) Diakonessenhuis en St. Vincentius Ziekenhuis; van Plantage Spieringshoek en zijn bewoners; de zwemmertjes van de Mytylschool; enkele bestuursleden van de partnerstichtingen. De ‘familie’ komt de laatse twee dagen aan de beurt. “Ons gezin” zal ons zondag wegbrengen naar Zanderij en dan valt er weer een gat van 7500km.
Vriendelijke groeten /liefs
Kees en Annet
(En met een week te gaan staan er nog vijf flessen wijn en een fles Borgoe ...)
Anniecreche. Twee straten bij ons vandaan - we zijn er al heel vaak langs gefietst - staat een kinderdagverblijf.
Er zijn hier veel kinderoppashuizen waar we wel eens een prentenboek afgeven, maar die we verder niet echt “helpen”. Bij Anniecreche liep het deze week anders: ik zag een juffrouw in de straat wandelen met twee, spastisch lopende kinderen. Op mijn vraag vertelde ze dat Anniecreche een therapeutisch dagcentrum is voor kinderen met een beperking. Dus zijn we er samen kennis gaan maken, met een zak knuffels en enkele prentenboeken.
Ik mopper regelmatig op het verkeer en de deelnemers eraan. Maar er is ook zo nu en dan een glimlach. Rijdend door de Keizerstraat, waar zo ‘n 5/6 kerken zijn gevestigd, kom je langs een kapperszaak genaamd “ Genade” ...
Nickerie. Ondanks dat “onze” pick-up in reparatie was konden we dankzij Roy en Malthy met hun Murano een driedaags tripje maken naar Nickerie. Nickerie ligt 235 km westwaarts aan de grens met Guyana.Het kost je toch drie en een half uur om er te komen. Deels gaat de route door dorpjes met typisch Surinaamse bebouwing. Het is vooral inspannend vanwege de onverwachte onvolkomenheden ;-) in de weg. Doel was een overnachting op Bigi Pan, een groot meer in een natuurgebied aan de kust, een paradijs voor de vogels. Diverse soorten reigers, steltlopers, roofvogels, ijsvogels, spechten, diverse inlandse vogelsoorten en (duizenden) rode ibissen. Sinds twee weken laten de flamingo ’s het afweten, omdat er op ze gejaagd wordt. Inderdaad, dat mag niet; maar dit is Suriname en toezicht ontbreekt.De flaminga’s hebben een ander gebied gezocht. We hebben genoten, ondanks de basic accomodatie. (Douchen met emmer water en afgesneden colafles.) In plaatselijk hotel de tweede nacht doorgebracht en na bezoeken aan het Streekziekenhuis en de St. Alfonsusschool zijn we weer huiswaarts gekeerd.
Bij de school hebben we behalve boeken voor de kinderen en de leerkrachten ook ruim dertig AH-verzamelalbums ‘Reis door de ruimte met Andre Kuipers’ inclusief de benodigde plaatjes gebracht, waarmee de hoogste klassen projectmatig gaan werken. Opvallend bij alle scholen die we bezoeken is de vraag naar knutsel-, teken- en schrijfpapier. Moet je bij ons toch niet aan denken!? Onze bron in Nederland hiervoor is ‘opgedroogd’. Tips zijn welkom.
Tupsa. De meesten van jullie weten dat wij, samen met Kees & Ina en Alie & Hilbert, ruim vier jaar twee Indiaanse kinderen financieel ondersteund hebben, zodat zij in Paramaribo hun vervolgopleiding konden doen. De jongen is zonder enig bericht in de gemeenschap verdwenen; het meisje, Tupsa, werd betrokken bij de ontruiming van het kinderhuis waar zij woonde. Ondanks dat wij haar destijds een
internaat konden aanbieden, gaf zij de voorkeur aan het zich aansluiten bij de andere kinderen, die o.l.v. de directrice van destijds een nieuw tehuis zouden beginnen. Wij konden dat billijken, alleen dorsten wij
die dame ons geld niet toe te vertrouwen. Dus stopte onze hulp.
Twee jaar geleden hebben wij het kinderhuis bezocht en bleek Tupsa er niet meer te wonen. De directrice wilde ons geen andere mededelingen doen dan dat ze terug was naar het binnenland. We kwamen niet verder.
Deze keer ging het na enige tijd toch kriebelen; hoe zou het met Tupsa zijn? Via een kennis en via het schoolhoofd van haar geboortedorp Apetina hoorden we dat ze in Paramaribo woonde. De tamtam deed zijn werk: ze belde ons. We hebben haar inmiddels gesproken. Onze gegevens was ze kwijt. Negatieve ervaringen met het nieuwe kinderhuis deden haar terugkeren naar ‘het bos’. Terug in Apetina ging ze helpen op de Polikliniek van de Medische Zending. Dat beviel haar goed, zodat ze zich daar aangemeld heeft om de opleiding tot gezondheidszorg assistent te volgen. Het werk bevalt, maar de omstandigheden bij MZ vallen tegen. Nu opteert ze voor een opleiding in de zorg, hier uitgevoerd door het COVAB. Gezien de relaties die m.n. Annet heeft is nagegaan wat mogelijk is en of zij voor een opleiding in aanmerking komt. Kortom, na anderhalve dag langs instanties trekken (en wachten, veel wachten) hebben we het (bijna) voor elkaar: Tupsa kan m.i.v. 1-10 de driejarige opleiding gaan voor verpleegkundige volgen.
Tupsa woont in bij een ‘oom en tante’, maar heeft geen bed. We zullen haar voorzien van een nieuwe matras uit de Van Ravenhorst collectie.
Voor alsnog zullen wij ons terughoudend opstellen. Maar we zijn blij Tupsa gezond en mondiger te hebben teruggevonden en wie weet kunnen we bijdragen haar ideaal te verwezenlijken.
Parvati Mulo. Langs gegaan en naast wat leesboeken ook een doos met AH-verzamelalbums en plaatjes gebracht. Dit hadden we vooraf telefonisch met de aardrijkskunde lerares besproken en bij de overdracht bleek het dezelfde dame te zijn, die de mediatheek onder haar hoede heeft. (Zie verslag 21-1-16)
Afscheid wezen nemen bij (de ons bekende medewerkers van) Diakonessenhuis en St. Vincentius Ziekenhuis; van Plantage Spieringshoek en zijn bewoners; de zwemmertjes van de Mytylschool; enkele bestuursleden van de partnerstichtingen. De ‘familie’ komt de laatse twee dagen aan de beurt. “Ons gezin” zal ons zondag wegbrengen naar Zanderij en dan valt er weer een gat van 7500km.
Vriendelijke groeten /liefs
Kees en Annet
-
25 Maart 2018 - 08:48
Anneke:
Lieve Annet en Kees,
Wat weer een bijzonder en mooi verslag van wat jullie hebben gedaan tijdens jullie verblijf! Ik hoor tzt graag “life” meer, er is vast nog veel meer te vertellen?!
Voor nu : heel goede reis en alvast een “warm” welkom thuis!
Lieve groet, Anneke -
25 Maart 2018 - 10:22
Henk En Ulie:
Lieve mensen,
Het is fantastisch wat jullie allemaal doen.
Heerlijk om te lezen.
Leusden wordt ook weer warmer en het zonnetje schijnt dussss
Welkom thuis.
Xx Henk en Ulie -
25 Maart 2018 - 11:31
Hetty En Wim:
Lieve reizigers,
Bedankt voor het uitgebreide verhaal. Nog even en jullie zijn weer terug in een ander klimaat.
We wensen jullie een goede reis en een behouden thuiskomst.
Een ❤️ groet van ons, ook aan Malthy en haar gezin!
Tot snel, Wim en Hetty. -
25 Maart 2018 - 11:36
Anja:
Mooi, en ik lees dat jullie weer genoten hebben.
Toch goed van Tupsa , ze start een opleiding , dus de basis die jullie haar hebben gegeven heeft resultaat. Het begin is er.....en nu maar duimen.
Fijn ook weer thuis te zijn, jullie zijn gemist denk ik zo maar.
Genieten.
Lieve groet Anja
-
25 Maart 2018 - 11:56
Gijs Apeldoorn:
Wat een mooi overzicht van jullie nuttige aanwezigheid daar. Ben een beetje jaloers. We hebben een plek opengehouden op vrijdagmorgen bij de fysio. Tot snel. Groet Gijs. -
25 Maart 2018 - 21:24
Nely:
Wat een geweldige tijd hebben jullie weer gehad, heb genoten van jullie verhalen!
Zo bijzonder om te lezen wat jullie daar doen en hoe nuttig jullie daar zijn, al zal het een druppel op een gloeiende plaat zijn.
't Zal wel weer even wennen zijn hier, maar een warm welkom is ook leuk!
Lieve groet,
Nely -
25 Maart 2018 - 21:40
Carla:
Inmiddels zijn jullie onderweg naar huis of zelfs al gearriveerd.
Heb weer genoten van jullie verslag en bewonder jullie onuitputtelijke inzet om dingen voor elkaar te krijgen. Geweldig!
Het zal weer wennen worden thuis maar ook daar zijn jullie vertrouwd mee zo langzamerhand. Fijn natuurlijk om kinderen en kleinkinderen weer te zien.
Als jullie over een tijdje weer jullie draai gevonden hebben laat dan iets weten want er stond nog steeds een afspraak in de planning. Tot gauw zal ik maar zeggen. Lieve groet van Carla
-
27 Maart 2018 - 22:53
Douwe:
Het moet wel een prachtige ervaring zijn geweest deze reis. Maar jullie hebben wel veel bijgedragen. En mooi zoals jullie dat ons hebben laten meebeleven.
Graag tot de vrijdagochtenden bij de fysio
Douwe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
