De eerste vijf weken
Blijf op de hoogte en volg Annèt & Kees
11 Februari 2018 | Suriname, Paramaribo
Vertraging. We werden in de steek gelaten door onze PC (na servicebeurt nog niet optimaal). Na drie dagen zweten eindelijk ons tweede bericht op papier = Word. Bij het kopieeren naar waarbenjij.nu bleek deze site ‘under construction’. Bericht teruggezet naar Word, maar is toen verloren gegaan: Windows Explorer blijkt niet meer te werken. Dus – na terugkomst uit Galibi – opnieuw begonnen.
Activiteiten. Na de eerste rustige weken hebben we de werkzaamheden opgepakt welke we ons hadden voorgenomen. Annet is gestart met de zwemlessen bij de Mytylschool. Verder is zij aangezocht door het organiserende comite ter certificering van de ziekenhuizen tot Baby Friendly Hospital hen als adviseur bij te staan, gezien de kennis en ervaring (met de werkwijze op de afdeling) die zij de afgelopen veertien jaar heeft opgedaan in het Diakonessenhuis. Resultaat is dat men heeft besloten eerst met maar 1 ziekenhuis te beginnen en wel het Diak. Kees heeft ten behoeve van het geplande project Renovatie OS= openbare school Rust en Werk van de Stichting Zorg samen voor Suriname gesprekken gevoerd met eigen uitvoerder George en twee medefinanciers. Er kan nu een nieuwe begroting worden gemaakt. Samen hebben we al drie keer het St. Vincentius Ziekenhuis bezocht om te helpen het electrisch kolven nieuw leven in te blazen door ‘nieuwe’ kolven te brengen. Daarnaast hebben we bezoeken afgelegd bij Kinderhuis MijnZorg (tehuis voor HIV besmette kinderen), Stibosu (Stg. Borstvoeding Suriname), Kinderopvang Hermine en het Diakonessenhuis.
Tussendoor bekenden ontmoet/opgezocht, bij hun thuis, op een terrasje of hier op de veranda. Tevens hebben we een drietal verjaarsfeestjes achter de rug en we mogen uitzien naar een Hindoestaanse bruiloft. Waarvoor men in ons huisje komen koken voor ruim vijfhonderd(!) gasten.
Ondertussen is een container gearriveerd, waar we bij het lossen aanwezig waren. De organisatie verliep goed en de doelgroepen kwamen zelf of hadden een vrachtauto(tje) gehuurd om hun goederen op te halen. Zo zagen we ondermeer busjes van Huize Betheljada(tehuis voor gehandicapte kinderen), Stg. In de Ruimte (ook gehandicapten) en het Blindeninstituut; vrachtauto ´s voor scholenkoepel RKBO, brandweerman Harvey en het Diakonessenhuis. In onze eigen pick-up behalve eigen spullen nog uit te delen materialen (5ds. Tandartinstrumentarium), 2ds. AH-plaatjesalbums, e.a.), dozen en zakken voor MijnZorg, Tyltyl, AZP en Hermine, ook de beide ECG-apparaten voor Diak. plus wat voor hen achtergebleven was.
Bij Huize Tyltyl – het logeerhuis/internaat van vnl. kinderen van de Mytylschool – een grote doos incontinentiemateriaal gebracht voor vier van hun kinderen. Men was er verschrikkelijk blij mee en sprong letterlijk een gat in de lucht. Heel voorzichtig legde men ons hun overige wensen voor: maandverband; incontinentiematrassen voor bedplassers; gewone matrassen. Wetend dat in Nederland mijn ophaalwerk gewoon doorgaat – Adriaan heeft al weer ruim twintig matrassen bij de fam. Van Ravenhorst opgehaald – onze hulp in deze toegezegd. Zo ook voor de bijna blinde Xiomara (onlangs 18 jaar geworden) die nu braille moet leren .
Ook de inkoopster van het Diakonessenhuis Shashi S. hebben we nog nooit zo enthousiast gezien met de ontvangen materialen. Er zaten ook wel een aantal bijzondere zaken bij, zoals twee onderzoekbanken, twee ECG-apparaten, diverse functiewagens, e.a.
Thuis. Zoals bekend wonen wij achterop bij Roy, Malthy, Jayant en Sonali. Waar mogelijk helpen we c.q. proberen hun taken te verlichten. Als we ‘thuis’ zijn wordt er ’s middags na schooltijd (ca. 14.00u) altijd gezamenlijk gegeten; ‘de dienst’ zit eveneens bij de maaltijd aan. Met twee chefkoks in huis – Annet en Malthy – begrijpen jullie dat het hier “gevarieerd en goed eten” is. Een keer in de week gaan we uit eten, hetzij met zijn zessen, hetzij met twee. Mede vanwege de temperatuur is het na het eten rusten – Annet, hangmat – en lezen/puzzelen. (Ik heb al zes boeken, ruim twintig tijdschriften gehad en tig puzzles. Kom ik thuis niet aan toe.) We lopen bij elkaar in en uit, waarbij vooral Sonali(9) regelmatig opa en oma opzoekt. Heel leerzaam en verhelderend is kleinzoon Jayant van 16, 5 VWO, met bijzondere ideeen en hobbies.
Beide kinderen zitten enkele kilometers weg op school en moeten elke dag gehaald en gebracht worden. Hetzelfde geldt als ze naar muziek- of dansles, vriendjes of bioscoop willen.
Terzijde. Voor Annet hebben we een nieuwe fiets opgestuurd, de oude was echt op. De dienst = hulp in de huishouding wilde hem graag hebben; haar zoon zou hem ophalen. Buiten klaar gezet. Buiten is onder de huisoverkapping, twintig meter achter het electronisch sluitende hek met punten dat altijd dicht gaat, terwijl het hier ommuurd is met erop prikkeldraad met scheermesjes. “En, Lien, bevalt de fiets?” ?? “Maar ik heb hem nog niet!” “Oh, maar hij staat er niet meer.” Ook Roy heeft hem niet verplaatst. Oftewel: hij is gestolen! Waarschuwing voor ons om nog alerter te zijn.
Verkeer. De wegen zijn smal en er rijden veel te veel auto ‘s. Voet- en fietspaden zijn schaars. Als voetganger loop je op de middenweg; als er al een berm is moet je om geparkeerde auto ’s slalommen. Wij hebben van huis uit en hier veel fietservaring en die heb je nodig ook. Het mijden van kuilen/gaten en rioolputten zonder deksel. Wegpiraten die toch willen passeren en dan op ons afkomen. Oke, die oude “bakra ‘s” (= witte mensen) krijgen regelmatig voorrang bij het oversteken, maar de meeste automobilisten vinden je lastig = te langzaam. Afsnijden zijn we gewoon. Autorijden is een ramp. In Suriname geldt: regels zijn er om te worden overtreden. Gelukkig rijd ik meestal de pickup en daar heeft men een zeker respect voor, maar het blijft oppassen geblazen. Aan filerijden ontkom je niet, je moet geduld en geen haast hebben. (Naar de container was 11km; kostte ons om twee uur ’s middags 25 minuten.)
Kortom, het verkeer is een uitdaging. Dat is de reden dat de kinderen overal naar toe gebracht worden. Zij gaan nooit ergens zelf naartoe.
Afgelopen week zijn we met Lenie en Adriaan van de stichting en nog een paar vrienden naar Galibie geweest. Een plaatsje waar indianen wonen aan de monding van de Marowijne rivier. Een eindje verder, is een strand waar reuzenschildpadden eieren komen leggen. Het is een natuurreservaat waar je alleen met de boot kan komen.
Van Paramaribo reden we met 4 auto’s (13 mensen) naar Albina. Albina ligt aan de Marowijne rivier die de natuurllijke grens vormt met Frans Guyana. In Albina hebben we een lagere school bezocht om tasjes met schoolspullen aan de kinderen uit te delen.
We vertrokken vandaar met een boot(je!) – niet geheel zeewaardig of helemaal niet zeewaardig ;-) - richting de oceaan. Het waaide fors en het water was nog al onstuimig. Voor de mensen onder ons die niet (goed) konden zwemmen was dit nogal een beproeving.
Na anderhalf uur kwamen we bij de ‘accomodatie’. Als ik zeg ’zeer basic’ is dat positief uitgedrukt.
‘s Avonds tegen 10 uur gingen we weer ons jacht op om bij zo mogelijk nog ruwer water naar het schildpaddenstrand te gaan. Aarde donker was het vanwege een bewolkte hemel. De boot had geen verlichting. Geen idee waar we voeren.
Op het strand hebben we anderhalf uur gewacht tot er een schildpad aan wal kwam. Ze mocht niet gestoord worden door licht omdat ze dan terug zou gaan. Uiteindelijk had ze een kuil gegraven en begon eieren te leggen. Dan komt een schildpad in een soort trans en stoor je haar niet. Ook niet met licht. Het was fascinerend om te zien. Een schildpad van ongeveer 1.20 meter die 150-170 eieren legt en die vervolgens nauwkeurig toedekt.
De terugvaart verliep veel rustiger want mee met het tij. Bij terugkomst hebben we nog een afzakkertje genomen voor we gingen slapen.
Om half negen meldden we ons bij de school die bij onze accomodatie staat om speelgoed en schoolspullen te geven. Er was feest. Carnaval. Alle kinderen waren prachtig verkleed en hadden veel plezier.
Na de lunch voeren we terug naar Albina en van daaruit terug naar Paramaribo.
Daar gingen we eerst ‘baden’ = is douchen (als je zegt douchen ben je geen Surinamer) want in Galibie kwam er geen water uit de douchekop noch uit de wastafelkraan.
Al met al een prachtige ervaring.
Het is een heel verhaal geworden na zo lange tijd. We gaan er vanuit dat het volgende bericht sneller lukt.
Liefs en groeten van ons beiden.
Activiteiten. Na de eerste rustige weken hebben we de werkzaamheden opgepakt welke we ons hadden voorgenomen. Annet is gestart met de zwemlessen bij de Mytylschool. Verder is zij aangezocht door het organiserende comite ter certificering van de ziekenhuizen tot Baby Friendly Hospital hen als adviseur bij te staan, gezien de kennis en ervaring (met de werkwijze op de afdeling) die zij de afgelopen veertien jaar heeft opgedaan in het Diakonessenhuis. Resultaat is dat men heeft besloten eerst met maar 1 ziekenhuis te beginnen en wel het Diak. Kees heeft ten behoeve van het geplande project Renovatie OS= openbare school Rust en Werk van de Stichting Zorg samen voor Suriname gesprekken gevoerd met eigen uitvoerder George en twee medefinanciers. Er kan nu een nieuwe begroting worden gemaakt. Samen hebben we al drie keer het St. Vincentius Ziekenhuis bezocht om te helpen het electrisch kolven nieuw leven in te blazen door ‘nieuwe’ kolven te brengen. Daarnaast hebben we bezoeken afgelegd bij Kinderhuis MijnZorg (tehuis voor HIV besmette kinderen), Stibosu (Stg. Borstvoeding Suriname), Kinderopvang Hermine en het Diakonessenhuis.
Tussendoor bekenden ontmoet/opgezocht, bij hun thuis, op een terrasje of hier op de veranda. Tevens hebben we een drietal verjaarsfeestjes achter de rug en we mogen uitzien naar een Hindoestaanse bruiloft. Waarvoor men in ons huisje komen koken voor ruim vijfhonderd(!) gasten.
Ondertussen is een container gearriveerd, waar we bij het lossen aanwezig waren. De organisatie verliep goed en de doelgroepen kwamen zelf of hadden een vrachtauto(tje) gehuurd om hun goederen op te halen. Zo zagen we ondermeer busjes van Huize Betheljada(tehuis voor gehandicapte kinderen), Stg. In de Ruimte (ook gehandicapten) en het Blindeninstituut; vrachtauto ´s voor scholenkoepel RKBO, brandweerman Harvey en het Diakonessenhuis. In onze eigen pick-up behalve eigen spullen nog uit te delen materialen (5ds. Tandartinstrumentarium), 2ds. AH-plaatjesalbums, e.a.), dozen en zakken voor MijnZorg, Tyltyl, AZP en Hermine, ook de beide ECG-apparaten voor Diak. plus wat voor hen achtergebleven was.
Bij Huize Tyltyl – het logeerhuis/internaat van vnl. kinderen van de Mytylschool – een grote doos incontinentiemateriaal gebracht voor vier van hun kinderen. Men was er verschrikkelijk blij mee en sprong letterlijk een gat in de lucht. Heel voorzichtig legde men ons hun overige wensen voor: maandverband; incontinentiematrassen voor bedplassers; gewone matrassen. Wetend dat in Nederland mijn ophaalwerk gewoon doorgaat – Adriaan heeft al weer ruim twintig matrassen bij de fam. Van Ravenhorst opgehaald – onze hulp in deze toegezegd. Zo ook voor de bijna blinde Xiomara (onlangs 18 jaar geworden) die nu braille moet leren .
Ook de inkoopster van het Diakonessenhuis Shashi S. hebben we nog nooit zo enthousiast gezien met de ontvangen materialen. Er zaten ook wel een aantal bijzondere zaken bij, zoals twee onderzoekbanken, twee ECG-apparaten, diverse functiewagens, e.a.
Thuis. Zoals bekend wonen wij achterop bij Roy, Malthy, Jayant en Sonali. Waar mogelijk helpen we c.q. proberen hun taken te verlichten. Als we ‘thuis’ zijn wordt er ’s middags na schooltijd (ca. 14.00u) altijd gezamenlijk gegeten; ‘de dienst’ zit eveneens bij de maaltijd aan. Met twee chefkoks in huis – Annet en Malthy – begrijpen jullie dat het hier “gevarieerd en goed eten” is. Een keer in de week gaan we uit eten, hetzij met zijn zessen, hetzij met twee. Mede vanwege de temperatuur is het na het eten rusten – Annet, hangmat – en lezen/puzzelen. (Ik heb al zes boeken, ruim twintig tijdschriften gehad en tig puzzles. Kom ik thuis niet aan toe.) We lopen bij elkaar in en uit, waarbij vooral Sonali(9) regelmatig opa en oma opzoekt. Heel leerzaam en verhelderend is kleinzoon Jayant van 16, 5 VWO, met bijzondere ideeen en hobbies.
Beide kinderen zitten enkele kilometers weg op school en moeten elke dag gehaald en gebracht worden. Hetzelfde geldt als ze naar muziek- of dansles, vriendjes of bioscoop willen.
Terzijde. Voor Annet hebben we een nieuwe fiets opgestuurd, de oude was echt op. De dienst = hulp in de huishouding wilde hem graag hebben; haar zoon zou hem ophalen. Buiten klaar gezet. Buiten is onder de huisoverkapping, twintig meter achter het electronisch sluitende hek met punten dat altijd dicht gaat, terwijl het hier ommuurd is met erop prikkeldraad met scheermesjes. “En, Lien, bevalt de fiets?” ?? “Maar ik heb hem nog niet!” “Oh, maar hij staat er niet meer.” Ook Roy heeft hem niet verplaatst. Oftewel: hij is gestolen! Waarschuwing voor ons om nog alerter te zijn.
Verkeer. De wegen zijn smal en er rijden veel te veel auto ‘s. Voet- en fietspaden zijn schaars. Als voetganger loop je op de middenweg; als er al een berm is moet je om geparkeerde auto ’s slalommen. Wij hebben van huis uit en hier veel fietservaring en die heb je nodig ook. Het mijden van kuilen/gaten en rioolputten zonder deksel. Wegpiraten die toch willen passeren en dan op ons afkomen. Oke, die oude “bakra ‘s” (= witte mensen) krijgen regelmatig voorrang bij het oversteken, maar de meeste automobilisten vinden je lastig = te langzaam. Afsnijden zijn we gewoon. Autorijden is een ramp. In Suriname geldt: regels zijn er om te worden overtreden. Gelukkig rijd ik meestal de pickup en daar heeft men een zeker respect voor, maar het blijft oppassen geblazen. Aan filerijden ontkom je niet, je moet geduld en geen haast hebben. (Naar de container was 11km; kostte ons om twee uur ’s middags 25 minuten.)
Kortom, het verkeer is een uitdaging. Dat is de reden dat de kinderen overal naar toe gebracht worden. Zij gaan nooit ergens zelf naartoe.
Afgelopen week zijn we met Lenie en Adriaan van de stichting en nog een paar vrienden naar Galibie geweest. Een plaatsje waar indianen wonen aan de monding van de Marowijne rivier. Een eindje verder, is een strand waar reuzenschildpadden eieren komen leggen. Het is een natuurreservaat waar je alleen met de boot kan komen.
Van Paramaribo reden we met 4 auto’s (13 mensen) naar Albina. Albina ligt aan de Marowijne rivier die de natuurllijke grens vormt met Frans Guyana. In Albina hebben we een lagere school bezocht om tasjes met schoolspullen aan de kinderen uit te delen.
We vertrokken vandaar met een boot(je!) – niet geheel zeewaardig of helemaal niet zeewaardig ;-) - richting de oceaan. Het waaide fors en het water was nog al onstuimig. Voor de mensen onder ons die niet (goed) konden zwemmen was dit nogal een beproeving.
Na anderhalf uur kwamen we bij de ‘accomodatie’. Als ik zeg ’zeer basic’ is dat positief uitgedrukt.
‘s Avonds tegen 10 uur gingen we weer ons jacht op om bij zo mogelijk nog ruwer water naar het schildpaddenstrand te gaan. Aarde donker was het vanwege een bewolkte hemel. De boot had geen verlichting. Geen idee waar we voeren.
Op het strand hebben we anderhalf uur gewacht tot er een schildpad aan wal kwam. Ze mocht niet gestoord worden door licht omdat ze dan terug zou gaan. Uiteindelijk had ze een kuil gegraven en begon eieren te leggen. Dan komt een schildpad in een soort trans en stoor je haar niet. Ook niet met licht. Het was fascinerend om te zien. Een schildpad van ongeveer 1.20 meter die 150-170 eieren legt en die vervolgens nauwkeurig toedekt.
De terugvaart verliep veel rustiger want mee met het tij. Bij terugkomst hebben we nog een afzakkertje genomen voor we gingen slapen.
Om half negen meldden we ons bij de school die bij onze accomodatie staat om speelgoed en schoolspullen te geven. Er was feest. Carnaval. Alle kinderen waren prachtig verkleed en hadden veel plezier.
Na de lunch voeren we terug naar Albina en van daaruit terug naar Paramaribo.
Daar gingen we eerst ‘baden’ = is douchen (als je zegt douchen ben je geen Surinamer) want in Galibie kwam er geen water uit de douchekop noch uit de wastafelkraan.
Al met al een prachtige ervaring.
Het is een heel verhaal geworden na zo lange tijd. We gaan er vanuit dat het volgende bericht sneller lukt.
Liefs en groeten van ons beiden.
-
12 Februari 2018 - 06:13
Anneke Hansen:
Lieve Annet en Kees,
Wat een mooi, uitgebreid verslag. Zo te lezen “ vervelen” julie je niet! Jullie hebben beiden heel duidelijk een mooi en dankbaar doel, voor enkele maanden terplaatse en verder “gewoon thuis” gevonden. Maar dat is niet nieuw...fijn dat het steeds weer zoveel voldoening en nieuwe uitdagingen geeft!
Prachtig zoveel mensen gelukkig en blij te kunnen maken met alle verzamelde spullen.
Gelukkig is het nuttige met het aangename te combineren. Een bijzonder reisje met de daarbij komende nieuwe ervaringen zijn vast een mooie afwisseling.
Zou willen zeggen :” ga zo door”! Maar daar twijfel ik niet aan, zolang het jullie gegeven is, zullen jullie het niet snel opgeven!
Jullie daar in de warmte, wij hier in de kou. Het lijkt al daaaagen op winter hier, brrrrr
De kou, winter, is voor mij en m’n longen niet zo’n geweldig seizoen. Heb weer een longonsteking opgelopen en ben gisternacht per ambulance naar ‘t ziekenhuis gebracht. Naast dat ik het heel moeilijk vind toe te geven dat ik echt ziek ben, is het wel fijn om te verzekerd te voelen van zorg en toezicht op leven en welzijn. Heb me dan ook mar daaraan overgegeven. Fleur was mee, ze schrok zich rot toen ik haar belde dat de ambulance onderweg was. Na uren, o6 tot 14u, op de eerste hulp, lig ik sindsdien op de longafdeling van het Diak. Zuurstog, Prednison en nog wat medicijnen moeten me ondersteunen en me er zo snel mogelijk weer bovenop helpen. Ben vooral heel kortademig, hoest heftig en ben MOE...
Over 3 weken gaat Fleur voor 6 weken op militair trainingskamp. In die 6 weken is ze volledig intern, ook de meeste weekende, in Breda, op bivak en van 22 maart tot 2 april in Curacao.
Ze heeft er veel zin in, alhoewel...nu het dichtbij komt...ze realiseert zich dat de haar hele gezin achter laat, de kinders vinden dat ook heel moeilijk. 13 april is haar beediging, luitenant-kolonel bij de Marine. Ze hoeft niet bang te zijn voor uitzending naar oorlogsgebied, gelukkig.
Na die weken, gaan we met het gezin weekje op vakantie naar Oostenrijk, Fleur, Tim, Roos, Keet en Thies gaan skien, ik blijf met Pleun beneden, met beide benen gewoon op de grond!
Zo beetje bijgepraat van beide kanten.
Heb nog een mooie tijd, werk en geniet van al het moois Suriname jullie te bieden heeft en...al het moois en goeds wat jullie Suriname bieden.
Veel lieve groeten, Anneke
-
12 Februari 2018 - 10:19
Marjoke:
Druk, druk, druk jullie!! Dankbaar en mooi werk! Veel succes en plezier daar! -
12 Februari 2018 - 14:25
Wim En Hetty:
Hallo stelletje oude bakra’s -
12 Februari 2018 - 16:32
Henk En Ulie:
Hallo “oude” buren,
Wat een verhaal en wat een belevenissen. Fantastisch wat jullie allemaal doen. Suriname kan niet zonder jullie! Er mag wel een standbeeld worden opgericht.
Wij zijn al weer een maand terug vanuit Bonaire. Het was heerlijk. We hebbben op Bonaire nog uitgezocht of we even konden overwippen naar jullie, maar dat was toch iets te lastig om op korte termijn te regelen. Heen- en terugvlucht boeken binnen het tijdsbestek van onze vakantie was niet haalbaar.
We wensen jullie nog een fijne tijd.
Zoenen,
Henk en Ulie -
12 Februari 2018 - 22:41
Job En Martha:
Lieve vrienden, dank voor jullie rapportage. Prachtig om te lezen hoe jullie daar bezig zijn en van alles beleven. Heel veel succes met alles wat jullie bezighoudt! We kijken uit naar jullie volgende berichten.
Liefs van ons.
-
13 Februari 2018 - 16:50
Emie En Frits:
Hallo lieve mensen.
Bedankt voor het uitgebreide verslag uit het verre Suriname. Leuk om te lezen wat jullie doen voor anderen, het aanreiken van hulpmiddelen daar, het overbrengen van professionele kennis en niet te vergeten de liefdevolle ondersteuning aan Malthy. fijn dat het ook genieten is in de natuur en er rust momenten zijn. We blijven jullie volgen en zijn benieuwd naar de volgende verhalen.
Dikke knuffel van Emie en Frits. -
15 Februari 2018 - 11:06
Jannie En Rob:
Hallo Annet en Kees, Wat een leuk verhaal en reis beschrijving. We hebben het idee dat jullie daar zeer welkom zijn en goede dingen verrichten. Nog een prettige tijd daar en groeten van ons. -
16 Februari 2018 - 20:34
Pauline:
Wat een mooi werk doen jullie daar! -
18 Februari 2018 - 11:23
Kees En Ina:
Hallo Kees en Annet.
Weer genoten van jullie verhaal. En ook heel herkenbaar, vooral die tocht naar Galibie, ha ha.
Jullie zijn wel druk, dacht dat het jullie bedoeling was ook uit te rusten. Hoop dat dit ook een beetje lukt, maar geweldig wat jullie daar allemaal weer doen voor zoveel mensen.
We kijken uit naar jullie volgende verslag.
Brasa! -
21 Februari 2018 - 22:03
Annemarie:
Lieve Kees en Annet,
Heerlijk om mee te genieten met jullie belevenissen!
Brasa Annemarie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
