Al weer een week thuis
Door: Annèt
Blijf op de hoogte en volg Annèt & Kees
17 Februari 2010 | Nederland, Leusden
in de sneeuw, de kou……….Het wil nog niet wennen. Met weemoed denk ik aan het leven in Suriname. Ik mis het heerlijke klimaat, het bijna dagelijks even binnenlopen bij Malthy om haar, Roy en de kinderen te zien, de bekenden in het ziekenhuis en noem maar op.
Natuurlijk ben ik blij onze kinderen en Nathan weer om me heen te hebben, en ons eigen huis niet te vergeten.
Eind deze week ga ik weer werken dus ik heb de gelegenheid gekregen om ’te landen'.
De laatste week in Suriname is om gevlogen. In het ziekenhuis hebben Anja en ik met de zorgmanager mijn werk (protocollen en inwerkmap) en de bijscholingscursus geëvalueerd. De evaluatieformulieren van de deelnemers waren unaniem zeer positief. Men was blij met de opgedane kennis.
Wij hebben beide weken ook bijzonder goed ervaren. Iedereen deed goed mee en de problemen op de afdelingen, veelal van communicatieve aard, werden openhartig naar voren gebracht. Ook toen er de tweede week twee afdelingshoofden in de groep zaten werd vrijuit gesproken. Tevens zijn oplossingen aangedragen.
Anja heeft deze laatste week het afdelingsoverleg op de kinderafdeling voorgezeten zodat knelpunten bij de naam genoemd konden worden zonder dat de leiding in problemen zou komen.
Het afronden van de protocollen zal verder per mail gebeuren evenals de inwerkmap voor stagiaires. Alles ligt bij hen die hun goedkeuring moeten geven. We weten dat zoiets tijd neemt………….
Al met al bevredigend.
Het laatste weekend zijn we nog een keer naar Spieringshoek (de plantage) geweest. Voor Anja de eerste keer. Wij vinden het altijd een feest bij en Anja zei menigmaal dat het beslist een hoogtepunt van haar verblijf in Suriname was. Het prachtige huis (ontworpen door Eiffel, ja die van de toren is recentelijk komen vast te staan), de familie met de neefjes en het nichtje van Jayant en het prachtige land, heerlijk.
Tja… en dan is er voor vertrek veel te regelen. Nog twee dagen ben ik met de overdracht bezig geweest van ‘mijn werk’. En ik blijf het leuk vinden dat men ook toen regelmatig vroeg of ik nog ‘even’ een sectiokind wilde opvangen.
Al eerder- tijdens de tweede cursusweek- op de dag dat Anja haar lessen gaf, was ik naar de verloskamer gelopen omdat het afdelingshoofd wat onrustig bij de cursus aanwezig was vanwege drukte op de afdeling en een bezetting ver onder de maat.
Op de trap kwam ik de anaesthesiste tegen met een pasgeborene. Het bleek dat er niemand naar de OK had kunnen gaan om de baby aan te pakken dus toen had zij die rol maar op zich genomen. Boven gekomen bleek dat de kinderarts op nog een kindje zat te wachten dat ook per keizersnede geboren zou worden. Dus…..ben ik maar meegegaan. Een kindje van 35 weken en slechts 1400 gram. Ik was net op tijd bij Anja terug voor de pauze.
Een laatste ronde langs de afdelingen, de opleiding en de directiesecretaresse om te groeten en dat was het dan. Men vroeg overal niet òf, maar wanneer ik weer terug denk te komen.
Gelukkig heeft Kees zich bezig gehouden met het inpakken van al onze spullen die nu in Suriname opgeslagen zijn. Het is elke keer weer een hele klus om het huis leeg achter te laten.
De koelkast kon al ruim van te voren ontruimd worden omdat we de hele laatste week elke dag wel ergens uitgenodigd werden om afscheid te komen nemen = eten (is gelijk aan eten).
Zaterdag werden we naar het vliegveld gebracht en uitgezwaaid door Roy, Malthy, Jayant en Sonali en was het echt afgelopen.
Het is weer goed geweest.
Dank voor jullie reacties.
Liefs, Annèt
Natuurlijk ben ik blij onze kinderen en Nathan weer om me heen te hebben, en ons eigen huis niet te vergeten.
Eind deze week ga ik weer werken dus ik heb de gelegenheid gekregen om ’te landen'.
De laatste week in Suriname is om gevlogen. In het ziekenhuis hebben Anja en ik met de zorgmanager mijn werk (protocollen en inwerkmap) en de bijscholingscursus geëvalueerd. De evaluatieformulieren van de deelnemers waren unaniem zeer positief. Men was blij met de opgedane kennis.
Wij hebben beide weken ook bijzonder goed ervaren. Iedereen deed goed mee en de problemen op de afdelingen, veelal van communicatieve aard, werden openhartig naar voren gebracht. Ook toen er de tweede week twee afdelingshoofden in de groep zaten werd vrijuit gesproken. Tevens zijn oplossingen aangedragen.
Anja heeft deze laatste week het afdelingsoverleg op de kinderafdeling voorgezeten zodat knelpunten bij de naam genoemd konden worden zonder dat de leiding in problemen zou komen.
Het afronden van de protocollen zal verder per mail gebeuren evenals de inwerkmap voor stagiaires. Alles ligt bij hen die hun goedkeuring moeten geven. We weten dat zoiets tijd neemt………….
Al met al bevredigend.
Het laatste weekend zijn we nog een keer naar Spieringshoek (de plantage) geweest. Voor Anja de eerste keer. Wij vinden het altijd een feest bij en Anja zei menigmaal dat het beslist een hoogtepunt van haar verblijf in Suriname was. Het prachtige huis (ontworpen door Eiffel, ja die van de toren is recentelijk komen vast te staan), de familie met de neefjes en het nichtje van Jayant en het prachtige land, heerlijk.
Tja… en dan is er voor vertrek veel te regelen. Nog twee dagen ben ik met de overdracht bezig geweest van ‘mijn werk’. En ik blijf het leuk vinden dat men ook toen regelmatig vroeg of ik nog ‘even’ een sectiokind wilde opvangen.
Al eerder- tijdens de tweede cursusweek- op de dag dat Anja haar lessen gaf, was ik naar de verloskamer gelopen omdat het afdelingshoofd wat onrustig bij de cursus aanwezig was vanwege drukte op de afdeling en een bezetting ver onder de maat.
Op de trap kwam ik de anaesthesiste tegen met een pasgeborene. Het bleek dat er niemand naar de OK had kunnen gaan om de baby aan te pakken dus toen had zij die rol maar op zich genomen. Boven gekomen bleek dat de kinderarts op nog een kindje zat te wachten dat ook per keizersnede geboren zou worden. Dus…..ben ik maar meegegaan. Een kindje van 35 weken en slechts 1400 gram. Ik was net op tijd bij Anja terug voor de pauze.
Een laatste ronde langs de afdelingen, de opleiding en de directiesecretaresse om te groeten en dat was het dan. Men vroeg overal niet òf, maar wanneer ik weer terug denk te komen.
Gelukkig heeft Kees zich bezig gehouden met het inpakken van al onze spullen die nu in Suriname opgeslagen zijn. Het is elke keer weer een hele klus om het huis leeg achter te laten.
De koelkast kon al ruim van te voren ontruimd worden omdat we de hele laatste week elke dag wel ergens uitgenodigd werden om afscheid te komen nemen = eten (is gelijk aan eten).
Zaterdag werden we naar het vliegveld gebracht en uitgezwaaid door Roy, Malthy, Jayant en Sonali en was het echt afgelopen.
Het is weer goed geweest.
Dank voor jullie reacties.
Liefs, Annèt
-
17 Februari 2010 - 11:22
Annelies Taams:
Welkom thuis! En wellicht tot ziens in Veenendaal. En natuurlijk bedankt voor de mooie verhalen. PS Ik hoorde net dat het volgende week ook nog erg koud blijft. Succes... -
17 Februari 2010 - 12:33
Brian:
Fijn dat je weer heelhuids thuis bent. Weer een mooie belevenis om op terug te kijken. Ik hoop dat je rustig aan kunt beginnen met werken. Succes! -
17 Februari 2010 - 13:44
Joke Drost:
Hallo Annet,
Vanmorgen op een verjaardag hadden we het nog over jullie. (Emie P. en ik). Hoe zullen ze het vinden hier in de kou? En thuisgekomen was daar jouw mail. Het moest zo zijn.Fijn dat alles goed is gegaan en we zien elkaar weer.
Groetjes,
Joke -
17 Februari 2010 - 13:47
Nathan:
Bij mij thuis is het vrijdag in ieder geval lekker warm...
Nathan -
18 Februari 2010 - 13:23
Ingrid Nieuwveld:
Hallo Annet
Met veel plezier lees ik je
prachtige avonturen.
Ik zou nog wel eens een nachtdienst met je willen doen om eens bij te praten!
Groet Ingrid -
18 Februari 2010 - 19:39
Frans Aarts:
Een goede thuiskomst gewenst en zorg maar voor een dikke jas.
P.S. Mijn email adres is vanaf heden gewijzigd in : fransaarts43@hotmail.com
Groeten en tot ziens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
