De Tebutopexpeditie
Door: Annèt
Blijf op de hoogte en volg Annèt & Kees
05 Februari 2009 | Suriname, Paramaribo
Wat een belevenis! Negen dagen het binnenland van Suriname in onder omstandigheden die wel heel basic zijn. Dat is trouwens nog heel eufemistisch uitgedrukt. Uitzonderlijk was wel dat wij de enige deelnemers van de tour waren. Twee ‘reizigers’ met drie man ’personeel’; een gids, een bootsman en een kokkin. Twee neven en een nicht. De mannen kenden de route door en door en dat gaf een veilig gevoel.
De eerste dag reden we met een busje met proviand voor de eerste helft van de tour naar Albina. Hier en daar moesten er nog boodschappen gedaan worden maar rond het middaguur kwamen we dan toch aan in Albina. Daar lag de korjaal van de bootsman (Jacobus) waarmee we de hele reis zouden varen. Er moest wel een aantal vaten met benzine ingeslagen worden maar aangezien we maar met vijf waren was het geen probleem in de boot. Onderweg werden we af en toe overvallen door regenbuien en het bleek dat we daarbij het meest gebaat waren met een paraplu. We overnachtten in Wadaa (welkom), een ‘resort’ waar we helaas niet verwacht werden maar na overleg met de beheerder werd er een hut voor ons in gereedheid gebracht. Na het eten dronken we onze eerste meegebrachte fles wijn (na de tweede zijn we, bij gebrek aan meer overgegaan op Borgoe/cola) en zaten bij het licht van een petroleumlamp naar de kikkers te kijken die zich tegoed deden aan een zwerm vliegjes die op het licht afkwam. De tweede dag maakten we een fikse wandeling door het oerwoud om bij een prachtige waterval uit te komen. Die nacht was de laatste keer dat we in een bed sliepen. Weer in Wadaa. De volgende dag kan ik samenvatten als één grote tropische regenbui . De paraplu’s waren niet meer toereikend en we schuilden uiteindelijk met z’n drieën onder een dekzeil. Ondanks dat kwamen we doorweekt en verkleumd aan op onze overnachtingplaats. Een eilandje waar een ouder echtpaar, waarmee we niet konden communiceren, woont en zij beheren daar de ……..ik weet niet eens hoe je dat noemt; een gelegenheid om onder een dak op palen je hangmat op te hangen. Gelukkig had Anja wasdoekje die op de IC gebruikt worden meegenomen zodat we nog enigszins het idee hadden opgefrist te zijn. Daar kwam bij dat we geen trek hadden om in de rivier te gaan. Men had namelijk de avond ervoor een tapir geschoten en die werd ’s morgens op het eiland gebracht. Op de overgang van land en water werd het dier vakkundig geslacht. De ingewanden lagen in het water. Verder ging de reis naar Drietabbetje, een dorp waar Creolen wonen en waar een airstrip is. Daar werden we herbevoorraad. De volgende dag moesten we vele stroomversnellingen passeren en bij één moesten de vrouwen de boot uit en de mannen laveerden de korjaal vakkundig door het lastige stuk. Uiteindelijk kwamen we op dag zes aan in Apetina waar Indianen wonen. Het dorp was vergeven van de mieren . Je kon geen minuut stilstaan of er zat een legertje mieren tot boven je enkels. Hoewel de sanitaire voorzieningen overal erbarmelijk waren was er in Apetina gewoon niets! ’s Nachts moesten we er allebei wel een keer uit en dat deden we dan bij voorkeur tegelijk. Zaten we samen in het gras. In dat dotp hoorde ik Anja hartgrondig zeggen: ‘Dit wíl ik helemaal niet!’ toen ze met haar zaklamp onder haar hangmat scheen om eruit te stappen en acht kakkerlakken zag. Mijn batterijen waren gelukkig leeg.
Vanuit Apetina zijn we naar Tebutop gegaan en zoals ik al vermoedde……die kon niet bewandeld worden. Het is een granietrots van 350 meter hoog. Tot aan de voet liepen we door het oerwoud en om op de top te komen ging onze indiaanse gids voor die dag op zijn teenslippertjes de rots op om vervolgens een touw voor ons vast te houden zodat wij daarlangs naar boven konden klimmen. Ach…..verschil moet er zijn! Andrea, je zou trots op me zijn. Eenmaal boven hadden we een adembenemend uitzicht over het oerwoud met andere bergen, brede rivieren en stroomversnellingen. Blauwe ara’s vlogen over ons hoofd en prachtige felgekleurde vlinders.
Op de negende dag zijn we vanuit Drietabbetje naar Paramaribo teruggevlogen.
Op deze trip hebben we, buiten de tapir, meerdere ara’, bijzonder felgekleurde kikkers, een grote harige spin, piranha’s, een waterschildpad, een konijnachtig beest, vele kakkerlakken, veel prachtige vlinders en vogels gezien en tijdens een nachtelijke boottochtje een kaaiman. En zeker niet onbelangrijk; veel prachtige mensen en natuur. ’s Nachts hoorden we de brulapen en vele andere dieren in het oerwoud.
Op de terugreis kwamen we in een stroomversnelling vast te zitten en pas nadat we allemaal in de stroom stonden, lukte het met veel trekken en duwen met z’n vijven om na meer dan een uur de korjaal weer vlot te krijgen.
Wij hebben het fantastisch gehad ook al hebben we menige drempel moeten nemen, grenzen moeten verleggen en over zaken heen moeten stappen enz., enz. Want de wetenschap dat er sidderalen in de rivieren huizen en het feit dat onze gids piranha’s zo’n drie meter van de oever ving (ze smaken prima) geeft aan baden-in-de-rivier toch een extra dimensie!
Nu is het tijd om mensen te gaan groeten, koffers te pakken en ons voor te bereiden op de terugvlucht over twee dagen.
Daar gaan we verder met ’Suriname‘ en wel met het benefietconcert voor een school in Sipaliwini op 23 februari in de Doelen, Rotterdam. Kees zal daarover een toelichting geven.
Ik neem afscheid vanuit Paramaribo en hoop velen van jullie binnenkort weer te zien.
Liefs, Annèt
De eerste dag reden we met een busje met proviand voor de eerste helft van de tour naar Albina. Hier en daar moesten er nog boodschappen gedaan worden maar rond het middaguur kwamen we dan toch aan in Albina. Daar lag de korjaal van de bootsman (Jacobus) waarmee we de hele reis zouden varen. Er moest wel een aantal vaten met benzine ingeslagen worden maar aangezien we maar met vijf waren was het geen probleem in de boot. Onderweg werden we af en toe overvallen door regenbuien en het bleek dat we daarbij het meest gebaat waren met een paraplu. We overnachtten in Wadaa (welkom), een ‘resort’ waar we helaas niet verwacht werden maar na overleg met de beheerder werd er een hut voor ons in gereedheid gebracht. Na het eten dronken we onze eerste meegebrachte fles wijn (na de tweede zijn we, bij gebrek aan meer overgegaan op Borgoe/cola) en zaten bij het licht van een petroleumlamp naar de kikkers te kijken die zich tegoed deden aan een zwerm vliegjes die op het licht afkwam. De tweede dag maakten we een fikse wandeling door het oerwoud om bij een prachtige waterval uit te komen. Die nacht was de laatste keer dat we in een bed sliepen. Weer in Wadaa. De volgende dag kan ik samenvatten als één grote tropische regenbui . De paraplu’s waren niet meer toereikend en we schuilden uiteindelijk met z’n drieën onder een dekzeil. Ondanks dat kwamen we doorweekt en verkleumd aan op onze overnachtingplaats. Een eilandje waar een ouder echtpaar, waarmee we niet konden communiceren, woont en zij beheren daar de ……..ik weet niet eens hoe je dat noemt; een gelegenheid om onder een dak op palen je hangmat op te hangen. Gelukkig had Anja wasdoekje die op de IC gebruikt worden meegenomen zodat we nog enigszins het idee hadden opgefrist te zijn. Daar kwam bij dat we geen trek hadden om in de rivier te gaan. Men had namelijk de avond ervoor een tapir geschoten en die werd ’s morgens op het eiland gebracht. Op de overgang van land en water werd het dier vakkundig geslacht. De ingewanden lagen in het water. Verder ging de reis naar Drietabbetje, een dorp waar Creolen wonen en waar een airstrip is. Daar werden we herbevoorraad. De volgende dag moesten we vele stroomversnellingen passeren en bij één moesten de vrouwen de boot uit en de mannen laveerden de korjaal vakkundig door het lastige stuk. Uiteindelijk kwamen we op dag zes aan in Apetina waar Indianen wonen. Het dorp was vergeven van de mieren . Je kon geen minuut stilstaan of er zat een legertje mieren tot boven je enkels. Hoewel de sanitaire voorzieningen overal erbarmelijk waren was er in Apetina gewoon niets! ’s Nachts moesten we er allebei wel een keer uit en dat deden we dan bij voorkeur tegelijk. Zaten we samen in het gras. In dat dotp hoorde ik Anja hartgrondig zeggen: ‘Dit wíl ik helemaal niet!’ toen ze met haar zaklamp onder haar hangmat scheen om eruit te stappen en acht kakkerlakken zag. Mijn batterijen waren gelukkig leeg.
Vanuit Apetina zijn we naar Tebutop gegaan en zoals ik al vermoedde……die kon niet bewandeld worden. Het is een granietrots van 350 meter hoog. Tot aan de voet liepen we door het oerwoud en om op de top te komen ging onze indiaanse gids voor die dag op zijn teenslippertjes de rots op om vervolgens een touw voor ons vast te houden zodat wij daarlangs naar boven konden klimmen. Ach…..verschil moet er zijn! Andrea, je zou trots op me zijn. Eenmaal boven hadden we een adembenemend uitzicht over het oerwoud met andere bergen, brede rivieren en stroomversnellingen. Blauwe ara’s vlogen over ons hoofd en prachtige felgekleurde vlinders.
Op de negende dag zijn we vanuit Drietabbetje naar Paramaribo teruggevlogen.
Op deze trip hebben we, buiten de tapir, meerdere ara’, bijzonder felgekleurde kikkers, een grote harige spin, piranha’s, een waterschildpad, een konijnachtig beest, vele kakkerlakken, veel prachtige vlinders en vogels gezien en tijdens een nachtelijke boottochtje een kaaiman. En zeker niet onbelangrijk; veel prachtige mensen en natuur. ’s Nachts hoorden we de brulapen en vele andere dieren in het oerwoud.
Op de terugreis kwamen we in een stroomversnelling vast te zitten en pas nadat we allemaal in de stroom stonden, lukte het met veel trekken en duwen met z’n vijven om na meer dan een uur de korjaal weer vlot te krijgen.
Wij hebben het fantastisch gehad ook al hebben we menige drempel moeten nemen, grenzen moeten verleggen en over zaken heen moeten stappen enz., enz. Want de wetenschap dat er sidderalen in de rivieren huizen en het feit dat onze gids piranha’s zo’n drie meter van de oever ving (ze smaken prima) geeft aan baden-in-de-rivier toch een extra dimensie!
Nu is het tijd om mensen te gaan groeten, koffers te pakken en ons voor te bereiden op de terugvlucht over twee dagen.
Daar gaan we verder met ’Suriname‘ en wel met het benefietconcert voor een school in Sipaliwini op 23 februari in de Doelen, Rotterdam. Kees zal daarover een toelichting geven.
Ik neem afscheid vanuit Paramaribo en hoop velen van jullie binnenkort weer te zien.
Liefs, Annèt
-
05 Februari 2009 - 18:59
Margriet Westerhuis.:
Hallo Annet,
Wat een geweldig verhaal.
Jullie hebben erg veel beleefd.Erg leuk om zo op de hoogte te blijven.
Sterkte met afscheid nemen en tot gauw maar weer. -
05 Februari 2009 - 19:07
Andrea:
Nou, dat ben ik zeker! -
05 Februari 2009 - 19:32
Elly:
Hoi Annèt
Het is hier haast niet voor te stellen wat jullie daar beleefd hebben. Geweldig. Voor straks een goede reis.
Lieve groet Elly -
05 Februari 2009 - 21:14
Martha:
Hoi Annet, bedankt voor je prachtige reisverslag. Zo beeldend dat het leek of ik bij je in de korjaal zat. See you soon en dan reken ik op mooie foto's! Liefs, Martha -
05 Februari 2009 - 21:17
Pauline:
dat wordt weer afzien in de "beschaafde" wereld!
Tot snel! -
06 Februari 2009 - 06:40
Ali Van Soeren:
heerlijk om zo mee door het verhaal te lopen !
ali van soeren
kraamzorg midden nederland.
-
06 Februari 2009 - 06:43
Annemarie:
Lieve Annet,
Wat een avontuur! Ongelooflijk! Sterkte met je afscheid voor een paar maanden. We kijken er erg naar uit om je zondag weer te zien!
Liefs,
Annemarie -
06 Februari 2009 - 07:58
Mathijs:
Goedzo mams!
Enne...Tapir...smaakt dat nou net als kip?
Tot zondag! -
06 Februari 2009 - 12:56
Frans En Frida Aarts:
wat een mooi verslag annet heel spannend.Wij wensen je een goede thuiskomst en tot ziens/horens.
groetjes
Frida en Frans Aarts -
08 Februari 2009 - 08:28
Ton:
Geweldig Dames.
Ik kijk uit naarook nog eens het"gesproken woord.
Daar raak je niet gauw over uitgepraat.
Goede reis en tot spoedig.xx -
16 Februari 2009 - 10:23
Gilda:
Lieve Annet.
Door mijn vakantie een wat late reactie.Wat een verhaal weer.Best spannend allemaal,maar ook heel gaaf.Back to Basic!!!Mooie mensen en veel natuur.Mieren horen vast bij indianen,toen wij in Australie op bezoek waren bij de indianen stonden we buiten ook in de mieren.Nu lieverd je hebt vast weer veel moeite gehad met afscheid nemen en inmiddels ben je weer in het regenachtige Holland.Knuffels en tot gauw.xxGILDA
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
